Podstawowe wyzwania przed jakimi stoi współczesna metalurgia to: kurczenie się zasobów surowców naturalnych (rud) i pogarszanie ich jakości, wzrost zapotrzebowania na metale jako wciąż najlepsze i najpowszechniejsze materiały konstrukcyjne, koncentracja produkcji górniczej i hutniczej w krajach dysponujących zasobnymi złożami prowadząca do monopolizacji rynku dostaw, spadek opłacalności produkcji oraz środowiskowe ograniczenia emisji odpadów.
Rozwiązaniem problemów hutnictwa może być wprowadzenie i intensyfikacja gospodarki metalami w obiegu zamkniętym (tzw. gospodarka recyrkulacyjna – circular economy), wymagająca wprowadzenia recyklingu/przeróbki surowców wtórnych metali.
Zasadą działania recyklingu jest maksymalizacja ponownego wykorzystania tych samych metali, z uwzględnieniem minimalizacji nakładów na ich przetworzenie, przez co chronione są surowce naturalne, zarówno służące do ich wytworzenia jak i wykorzystywane do ich późniejszego przetworzenia.
Recykling metali odbywa się w dwóch obszarach: podczas produkowania dóbr (powstawanie odpadów produkcyjnych) oraz późniejszego powstawania z nich odpadów pokonsumpcyjnych.
Aby system recyklingu właściwie działał musi istnieć współdziałanie polityki państwa ( właściwe uregulowania prawne dotyczące odpadów, ochrona rynku surowców wtórnych), producentów wyrobów (eco-projektowanie), przedsiębiorstw recyklingowych (zbierających i przetwarzających) oraz edukacji (kształtowanie proekologicznych nawyków w społeczeństwie). W pracy omówiono szanse i problemy z jakimi boryka się europejski i krajowy rynek przetwórstwa wtórnych surowców metali nieżelaznych.