Surowce mineralne stanowią podstawową grupę surowców w działalności gospodarczej każdego kraju. Ich źródłem są przede wszystkim złoża kopalin, które w zasadzie są nieodnawialne, a ich zasoby przydatne do opłacalnej obecnie eksploatacji ograniczone i wyczerpywane. Z wymienionych powodów istotne znaczenie ma oszczędne i racjonalne gospodarowanie złożami kopalin oraz kompleksowe i maksymalnie możliwe wykorzystanie zasobów złóż zagospodarowanych i eksploatowanych. Osiągnięcie tego celu powinno być zagwarantowano prawnie w przepisach rangi ustawowej. Mimo obwarowań formalno-prawnych częste są przypadki zaprzestania eksploatacji przed wyczerpaniem zasobów złoża. Przyczyny tego są różne: bądź niezależne od eksploatującego np. katastrofy i zagrożenia naturalne, utrata opłacalności wydobycia kopaliny, lub związane z decyzjami instytucji nadzorujących działalność górniczą. Zamknięcie kopalni połączone z jej likwidacją oraz rekultywacją terenu górniczego przed wyczerpaniem zasobów złoża powoduje często niemożliwość ich ponownego udostępnienia, co w konsekwencji prowadzi do ich utraty. Podjęcie decyzji o zaniechaniu eksploatacji złoża i pozostawienia niewykorzystanych zasobów kopaliny powinno być poprzedzane szczegółową analizą jej skutków. W szczególności niezbędne jest dokonanie oceny czy pozostawione zasoby będą możliwe do samodzielnej opłacalnej w przyszłości re-eksploatacji, czy należy uznać je za stracone. W artykule na podstawie przykładów przedstawiono skutki pozostawiania niewybranych zasobów oraz problemy, które należy uwzględnić przy podejmowaniu decyzji o zaprzestaniu eksploatacji złóż. Zasygnalizowano także środki zaradcze zapobiegające pozostawieniu, porzuceniu zasobów złóż zagospodarowanych.