Kamienie bloczne to kopaliny skalne, które ze względu na szczególne właściwości, w tym odpowiednie parametry fizyczno-mechaniczne i walory dekoracyjne, a przede wszystkim występowanie w postaci prostopadłościennych brył o określonych wymiarach (zwanych blokami) wykazują przydatność do produkcji różnego rodzaju elementów architektonicznych. Złoża tych skał dokumentowane są w grupie \"Kamieni łamanych i blocznych\" (kamieni drogowych i budowlanych), obejmującej również złoża kopalin wykorzystywanych do produkcji kruszyw łamanych. Sytuacja taka z jednej strony sprzyja kompleksowemu wykorzystaniu zasobów udokumentowanych złóż, gdyż na ogół tylko ich część znajduje zastosowanie do produkcji materiałów kamiennych. Z drugiej jednak strony brak narzędzi ochrony złóż blocznych nie wyklucza możliwości wykorzystania udokumentowanej kopaliny dla innych celów. Spektakularnym tego przykładem jest notowany w ostatnich latach wzrost wydobycia kruszyw ze złóż skał blocznych, związany z koniunkturą w budownictwie drogowym. Dotyczył on w szczególności złóż dolnośląskich granitów (np. złoże Gniewków, Graniczna II, Siedlimowice, Zimnik I), czy też świętokrzyskich wapieni (np. złoże Bolechowice, Wola Morawicka) i karpackich piaskowców (np. złoże Górka-Mucharz). Sytuacja taka miała miejsce pomimo wysuwanych od lat 80. XX wieku postulatów dotyczących konieczności ochrony złóż blocznych oraz rosnącego importu materiałów kamiennych do zastosowań w budownictwie (obecnie ok. 30-40% łącznej wielkości krajowego zużycia). Aktualnie sprowadzana jest zdecydowana większość użytkowanych w kraju wyrobów z marmuru i innych skał węglanowych (ok. 90%) oraz znaczna część wyrobów z granitu (ok. 20%). Jedynie w przypadku piaskowców zapotrzebowanie pokrywane jest niemal w całości ze źródeł krajowych (ok. 99%).