Nadtlenek wodoru (H2O2, Hydrogen Peroxide - HP) został odkryty w roku 1818 przez Louisa Thénarda w reakcji nadtlenku baru z kwasem azotowym(V). Pod względem chemicznym najważniejszą cechę H2O2 stanowią silniejsze właściwości utleniające od całego szeregu różnorodnych grup związków chemicznych. Pierwsze doniesienia literaturowe dotyczące zastosowania H2O2 w mieszaninach o charakterze wybuchowym datowane są na początek XX wieku, pierwsza publikacja na rok 1927. Najnowsze prace, prowadzone w ramach Australian Coal Industry Research Program dla przemysłu wydobywczego węgla dotyczą zastąpienia azotanu(V) amonu (AN) jako głównego czynnika utleniającego przez H2O2. Zastąpienia AN przez H2O2 znacząco zredukowałaby ryzyko poważnych chorób u ludzi wykonujących prace wybuchowe, ale także zmniejszyłaby niekorzystny wpływ tlenków azotu na środowisko oraz zanieczyszczenie wód gruntowych.
W niniejszym artykule opisano rezultaty wstępnych prac, prowadzonych z użyciem nadtlenku wodoru w celu opracowania receptury i technologii otrzymywania nowych, tzw. „green explosives”. Wyznaczono prędkość detonacji nowych MW na bazie HP dla różnych średnic ładunków oraz dla różnych stężeń roztworu nadtlenku wodoru w mieszaninie wybuchowej, wykonano pomiar fali podmuchu wybranych materiałów, przeprowadzono badania bezpieczeństwa (oznaczono wrażliwość na uderzenie, próbę otwartego ognia) oraz określono względną zdolność do wykonania pracy przez nowe MW za pomocą wahadła balistycznego.