Zagrożenie stwarzane przez gorące otoczenie na stanowisku pracy ocenia się za pomocą parametrów fizjologicznych: temperatury wewnętrznej ciała, wydzielania i parowania potu, odwodnienia organizmu. Wielkości te określa się drogą bezpośredniego pomiaru lub metodami modelowania numerycznego, na podstawie bilansu cieplnego organizmu pracownika.

Temperatura wewnętrzna ciała ma znajdować się w zakresie pełnej sprawności termoregulacyjnej organizmu i dobrych warunków fizjologicznej wymiany ciepła między ciałem pracownika a otoczeniem. Natomiast intensywność wydzielania potu towarzysząca pracy umiarkowanej i ciężkiej nie powinna prowadzić do nadmiernego odwodnienia organizmu, a ubytki wody nie mogą wywoływać żadnych negatywnych procesów, w szczególności zakłócać równowagę wodno-elektrolityczną.

W celu wyznaczenia czasu ekspozycji na stanowisku pracy w kopalniach należy wykorzystać dokument PN-EN ISO 7933: 2005. W bilansie cieplnym ciała pracownika dokument ten uwzględnia nie tylko warunki mikroklimatu, ale także wydatek energetyczny, rodzaj i właściwości ubrania roboczego oraz sposób spożywania płynów podczas pracy.

Bilans cieplny pracownika jest uniwersalną metodą oceny bezpieczeństwa pracy w otoczeniu gorącym w tym sensie, że może być sporządzany i analizowany niezależnie od dziedziny gospodarki, w której działa pracownik. Jednak to kopalnie (rud złota w Afryce Południowej) były tym środowiskiem pracy, gdzie przed laty zidentyfikowano stres cieplny i podjęto ocenę zagrożenia opartą na bilansie cieplnym pracownika.